Zaterdag 6 december 2025 mochten we eindelijk weer aantreden om 16.00 uur. Een vertrouwde tijd, al stonden we dit keer niet in onze eigen hal, maar in onbekende (en iets te koude) Tuitjehorn. Na wat proppen met tassen in de auto’s en een rit van 45 minuten, kwamen we aan. Zoals altijd begonnen we met ons vaste ritueel: bijkletsen, koffie drinken en nog even chillen in de kantine. Daarna verplaatsten we ons, ondanks de ijskoude sporthal, met frisse tegenzin richting de kleedkamer.
De wedstrijdvoorbereiding bestond uit luidkeels meezingen met Unwritten, Zaza en uiteraard Cotton Eye Joe (al was dat vooral dansen). Onze stembanden waren alvast goed warm. Zoals altijd was het daarna tijd voor Bob. Toen hij binnenkwam hadden we het al over de Spotify Wrapped, en natuurlijk moesten we even kijken wat zijn favoriete artiest van het jaar was. Dat bleek Roy Jones Jr., jawel, een voormalig professioneel bokser die óók muziek maakt. Binnen no time hadden we zijn nummer Can’t Be Touched door de speaker knallen. In plaats van Bob zijn gebruikelijke motivationsspeech stonden we dus met z’n allen te luisteren naar een stevige old school hiphop-banger die je het gevoel moet geven dat je onverslaanbaar bent. Dat werkte… soort van. Onze normale hoe-ha ging nu vooral gepaard met een hoop gelach.
Met een goed humeur en zin in een lekker potje volleybal betraden we de zaal. Tijdens het inspelen zagen we al snel dat we waarschijnlijk tegenover een zeer ervaren team stonden én dat de zaal niet bepaald hoger was dan de greep. Gelukkig zijn we dat inmiddels wel gewend. Na wat gedoe met rugnummers, en een zoekgeraakt broekje, moest onze aanvoerder opeens niet in nummer 1, maar in nummer 12 het veld op. Na alle gekkigheid, gelach en het publiek dat voor ons was gekomen, was het dan toch echt tijd om te beginnen.
De start van de wedstrijd ging gelijk op, maar bij 14-14 besloten we dat het tijd was om het motortje in een hogere versnelling te zetten. Met een sterke service-serie van Nienke liepen we langzaam maar zeker uit, terwijl we overal in het veld ballen van de grond plukten, zelfs zo fanatiek dat we bijna tegen de muur aan renden. Die inzet hielden we vast tot het einde, waardoor we set 1 overtuigend met 18-25 wonnen.
Set 2 was eigenlijk een kopie: veel inzet, veel verdedigd, hier en daar wat onnodige foutjes, maar dat vergeef je jezelf sneller als je de rest goed doet. De scheidsrechter zag niet altijd even scherp of ballen in of uit waren, maar eerlijk is eerlijk, zijn foutjes vielen vaker in ons voordeel dan andersom. Ook deze set wonnen we dus met 18-25.
Bij de tegenstander liep de frustratie inmiddels op, en dat was goed merkbaar in set 3. Met wat wissels kreeg bijna iedereen zijn minuten. Al vroeg in de set was er gedoe: bij 2-3 kreeg de tegenstander al een gele kaart na een discutabele beslissing van de scheidsrechter.
Later bij 9-12 liep het opnieuw uit de hand. De scheidsrechter gaf het punt aan ons, maar de tegenstander protesteerde fel. De teller had de stand ondertussen al op 9-12 gezet op het DWF, terwijl dit eigenlijk niet klopte. Terwijl de tweede scheidsrechter en de coach van de tegenstander de teller hielpen met het corrigeren van het DWF, dacht Bob aardig te zijn en zette hij de stand die de teller al op 19-12 had gezet terug naar 10-11. De aanvoerder van de tegenstander was hier duidelijk niet mee eens en werd boos op Bob. Na overleg en alles uitgepraat te hebben, konden we met de correcte stand van 10-11 verder. We pakten het spel weer op en bleven hard werken, maar kregen de bal zelf niet meer op de grond. Hierdoor verloren we deze set met 25-22, of het nu een typisch derde-set-dipje was, zullen we nooit helemaal weten.
Gelukkig begonnen we sterk aan set 4 en liepen we uit tot 10-20. Speelden wij beter? Ja. Was bij de tegenstander de tank leeg? Ook ja. We zakten zelf een klein beetje in, maar trokken de set en dus de wedstrijd netjes naar ons toe: 1-3 winst en vier punten mee terug naar Oostzaan.
Na de wedstrijd genoten we van een drankje en bittergarnituur (de reviews over de bitterballen laten we graag aan Heren 2 over). Ondertussen keken we naar de livestream van onze concurrent Zaanstad DS3, die een 2-0 voorsprong toch nog wisten weg te geven tegen Move DS1: 3-2 verlies. Dankzij deze uitslag mogen wij nu met een fijne voorsprong van 7 punten de laatste wedstrijd van de eerste seizoenshelft ingaan.
En dat is niet zomaar een wedstrijd, we spelen tegen Zaanstad DS3, de nummer 2. We hopen onze voorsprong zo veel mogelijk uit te bouwen, maar dat kunnen we natuurlijk niet zonder jullie. Alle aanmoediging is welkom, dus kom ons vooral supporten om 15.45!
Voor wie het verslag van Michiel niet helemaal heeft afgelezen: het wordt een schitterende volleybalzaterdag. Niet alleen wij spelen een topper tussen nummer 1 en 2, maar ook Heren 1 en Heren 2 staan op het programma met toppers van de nummer 1 en 2 van hun competities. Kom langs en geniet van een volle dag mooi volleybal!
Tekst: #10 Robbin Kistemaker