Compaen Heren 1 heeft zaterdag 22 november in de gymzaal van US lelijk het hoofd gestoten. De Oostzaners hielden pijn in de kop over aan de verliespartij met 3-1, met als gevolg een degradatie naar een plek in de grijze middenmoot van de topdivisie.
De bar van de accommodatie aan de Tweede Boerhavenstraat heeft een snack- en bierkaart om U tegen te zeggen. Jammer is alleen dat de hoogte van het speelveld volstrekt onvoldoende is om volleybal van enig niveau te bedrijven. Menig verdedigingsactie vindt een einde tegen het plafond. De keuze in de kantine in de Twiskepolder mag dan beperkter zijn, hier staat wel een hal waar de omstandigheden passen bij deze sport.
Natuurlijk zal de lezer concluderen: wat een zure verliezer bij Compaen. Laat dan gesteld worden dat aan de overwinning van US niets gestolen was. De promovendus heeft een mooi team staan, dat in een goede organisatie veel inzet toont en knappe staaltjes volleybal laat zien. Nee, de zege van de Amsterdammers was terecht. Al doet het verspelen van drie setpoints in de vierde set wel zeer. Gelukkig blijft het record van vier gemiste buitenkansen in de openingsset bij Spaarnestad nog even staan.
Hoe erg is het om te verliezen bij US? Je zal dit weekeinde maar fan zijn van Ajax of Liverpool of als bezoeker van een volleybalwedstrijd bijna 24 euro aan het Amsterdamse parkeerbeheer moeten storten. Of nog rampzaliger: inwoner van Gaza of Oekraïne zijn. Laten we de nederlaag vooral in perspectief zien.
Het eerste herenteam mag dan een domper te verwerken krijgen, maar wat te denken van andere ploegen bij Compaen. Het tweede mannenteam van dat cluppie staat, in een enigszins vertekende ranglijst, bovenaan in de eerste divisie. Straks moet het bestuur nog ingrijpen om een financieel onmogelijke promotie naar de topdivisie te belemmeren. Om het verhaal bij de herenlijn compleet te maken, heeft het derde de koppositie in de promotieklasse. Bij de dames voert het eerste onbedreigd de poule aan. Zo bezien valt er voor de supporters van de Oostzaanse volleybalvereniging niets te mopperen.
Waarom was de uitslag een juiste weergave van de krachtsverhoudingen? Compaen moest het te veel hebben van de puntenproductie van Ivar de Waard (17 punten, bij een aanvalspercentage van 57) en Jary Kroon (10 punten, met 47 procent). Op het midden zagen de bezoekers te veel smashes geblokkeerd of verdedigd worden. Aan de andere kant waren de offensieve daden in het centrum succesvoller. En dan had US ook nog eens de beschikking over Hugo van Veen. Als het spannend werd, haalde hij de bal bij het dak weg om hoog over of via de blokkering te scoren.
De linkshandige diagonaal had dus meerdere teamgenoten die de bal tegen de grond kregen. Bij Compaen was ook qua bezetting de spoeling dun. Middenblokkeerder Jason Hartman is al enige maanden uitgeschakeld met een enkelblessure en ook de passerlopers Luka van Duinen en Kirill Bessonov waren door kwetsuren niet beschikbaar. Om de promotiekansen van het tweede team niet in gevaar te brengen, was op de positie van buitenaanvallers de keuze beperkt voor coach Ralf Muijs. Zo bracht hij bij 21-19 spelverdeler Stijn de Leeuw als passerloper in het veld.
Compaen speelde ondanks die beperking zeker geen kansloze wedstrijd. De openingsset ging zelfs met 14-25 naar de gasten. Er waren vier aces en de opslag leverde ook veel indirecte punten op, tegelijk waren er nogal wat aanval- en servicefouten bij US.
Gaandeweg, mede door een wissel bij de Amsterdammers, werd het spel minder slordig en werd het een echte strijd. In de tweede set (25-16) was het krachtsverschil tot 16-15 nihil en dat gold in de derde set tot 23-22. Vooral in de vierde set waren er volop mogelijkheden voor een beter resultaat voor Compaen. Aanvalsacties van Ivar de Waard en Jary Kroon en blokkeringen van spelverdeler Nikita Artamonov brachten de Oostzaners op 18-21. Die marge van drie, twee foutieve opslagen van US in de slotfase en drie setpoints waren echter niet voldoende om de wedstrijd naar vijf sets te verlengen.
Compaen vervolgt de competitie zaterdag met een thuiswedstrijd tegen Jokers.
Tekst: Marcel Vermeulen