Vrijdagavond 21 maart werd De Greep het toneel van een verwachte, maar o zo belangrijke overwinning. Onder leiding van de altijd scherpe en rechtvaardige scheidsrechter Tjerk Laan – aka de onberispelijke man in het zwart (of in ons geval: in lichtblauw met een oranje logo) – klopte Compaen MA1 de koploper Taurus MA1 met 3-1. Een terechte revanche, nadat we uit onnodig met 3-1 verloren hadden. De winst levert vier belangrijke punten op en verkleint het gat met Taurus tot slechts vier punten, met nog twee wedstrijden minder gespeeld. We staan er goed voor, mits we het spel en de vechtlust weten vast te houden.
Over het spel kunnen we kort zijn: het was niet best. Passes wiebelig, timing soms zoek, het spel onrustig en vooral gehaast en de afstemming kon stukken beter. Maar wat het team in schoonheid tekortkwam, werd ruimschoots gecompenseerd met spanning, strijd en karakter.
Set 1 ging nipt naar Compaen (25-23), Taurus sloeg terug in de tweede (23-25), waarna Compaen met een overtuigende 25-12 setzege in de derde het initiatief terugpakte. De vierde set was een thriller van de bovenste plank: lange rally’s, zenuwslopende fouten én beslissende klappers op het juiste moment. De set leek lang in het voordeel van Taurus beslist te worden, maar uiteindelijk trok Compaen de set met 31-29 naar zich toe, mede dankzij een vlijmscherpe middenaanval.
En dan dat moment… Een Taurus-speelster dook in de verdediging en deed alsof ze een prachtige pancake ging maken. Alleen: de bal stuiterde ruim vóór haar hand op de grond. Toch kreeg ze het punt mee. Wellicht had ze de bal gehad met de handen van LeBron James. Of had Tjerk even een visioen van een dampende stapel pannenkoeken? Eén ding is zeker: fluiten kan hij als de beste, maar deze pancake was geen pancake. Gelukkig leidde deze enige arbitraire dwaling tot iets moois: Danique Bakker ging in fully vechtmodus en sleurde haar team mee richting de overwinning. En ach, de scheids is het vergeven.
Nog vier wedstrijden te gaan. Er blijft nog veel te verbeteren, maar de vechtlust zit goed. De spanning stijgt, de punten stromen binnen – en als we deze lijn vasthouden, kunnen we zomaar eens een heel mooi einde van het seizoen tegemoet gaan.
En alsof de strijd in het veld nog niet genoeg was, is er buiten de lijnen een andere rivaliteit losgebarsten: de strijd om het lekkerste koekje. Wouter van Duin zette lange tijd de standaard met zijn pindakoeken, maar nu heeft hij serieuze concurrentie. De familie Pie heeft met hun spritsen een geduchte uitdager in de race om de ultieme snacktitel. Wordt vervolgd…
Op naar een mooie eindsprint. Blijven knallen, Compaen!
Tekst: Edwin van Rijnsoever.