Locatie: ons heilige en vertrouwde volleybalwalhalla De Greep aka The Grippa
In De Greep, waar de vloer gezellig kraakt, de discussies op de tribune gaan over opstellingen, posities en rotaties, en de fans trouw als altijd aanwezig zijn, stond Compaen MA1 klaar voor de thuiswedstrijd tegen Simokos. De tribune zat voor een woensdagwedstrijd toch weer redelijk vol.
Simokos arriveerde opvallend fris en ruim op tijd. Dat kwam vooral omdat ze precies de goede kant op reden qua files. Geen gedoe, geen ellende, geen 1,5 uur durende rit naar Den Helder zoals Compaen DS3 gisteren. Simokos daarentegen wandelde fluitend De Greep binnen, waardoor er gewoon ruim kon worden ingespeeld e op tijd kon worden begonnen. Altijd fijn zo in een toch al drukke decembermaand.
Compaen trad aan met een selectie van elf speelsters: Ceylin Aydin, Fee Hendriks, Lynn Bakker, Jada Koswal, Marit Koster, Evie Molay, Emma Ruys, Ellis Borgers, Melle van Rijnsoever, Minel Haci en Nienke van Duin.
Rookie of the Year van MA1 Jada (die titel was vorig jaar voor Marit) kreeg opnieuw speeltijd, en dat deed ze met haar inmiddels kenmerkende pit, enthousiasme en inzet. Langs de lijn was een uitgebreide staf van wel 4 mensen aanwezig: coach Edwin en assistent Yanick. Maar ook Sarah Louwrier die, ondanks haar enkelblessure, en dankzij een spoedcursus van haar eigen fysio voor één avond officieel onze teamfysio was. En natuurlijk Liz Bakker, onze onverwoestbare parttime Team Manager, die het MA1-circus draaiende houdt als ze er is én alsof het niks is.
De wedstrijd zelf begon als een soort gedicht waarvan je hoopt dat het rijmt: veelal rommelig, soms verrassend, soms een twijfelachtig kunstwerkje… maar het werkte, net aan. De eerste set was spannend, 30–28, alsof Sinterklaas zelf meeschreef en nog twijfelde over het slot. Daarna kwam er iets meer lijn in het spel, al zullen we niet beweren dat het publiek getrakteerd werd op een pot van wereldniveau volleybal. Het was dit keer niet “Ga er maar eens goed voor zitten!”. Toch werden de andere sets nog redelijk ruim gepakt: 25–15, 25–20 en 25–16.
En dan… Sjoerd. Onze scheidsrechter. Vandaag had hij zelf nul entertainmentwaarde en dat was precies de bedoeling. Gelukkig maar, want het pak dat hij droeg op het Compaenfeest dit weekend had genoeg entertainmentwaarde voor meer dan het gehele resterende seizoen. Nu hield hij het bescheiden: scherp, rustig en consequent fluiten. Zelfs Evie knikte na afloop instemmend, en dat is ongeveer het hoogste scheidsrechterlijke compliment dat je binnen MA1 kunt krijgen.
Dat de meiden het publiek niet perse hebben vermaakt met oogstrelend volleybal, dat erkennen we maar gewoon eerlijk. Daarom: beste fans, dank jullie wel voor het komen, het klappen, het zuchten, het meeleven en het blijven zitten. We beloven beterschap in de entertainmentwaarde. Al was een 4–0 overwinning wel precies het Sinterklaascadeau dat we nodig hadden. Vijf punten erbij, een stevige koppositie, en de promotie naar de Topklasse lijkt ons bijna niet meer te kunnen ontglippen.
Dus ja, het spel was niet fantastisch. Maar het resultaat wél. En… soms is dat in december ook gewoon goed genoeg.
Tekst: Edwin van Rijnsoever
Foto: Liz Bakker