Punch 1 – Compaen Vlaggenschip der Vereeniging

Het was voor het Vlaggenschip der Vereeniging in deze roerige tijden moeilijk om een team op de been te brengen. Onze wens was minimaal 7 spelers, inclusief libero.

Tot 2,5 uur voor de wedstrijd was dat gelukt, doordat de nog-minder-dan-de-rest-van-het-team trainende Lars en de (voor deze wedstrijd) vervroegd teruggekeerde Jasper G. te VS, zich als vrijwilligers aanboden om met het Vlaggenschip mee te ballen.

Hoewel wij normaliter een zeer streng selectiebeleid hanteren, waren deze mannen niet te weigeren en hebben wij zelfs hun VOG niet gecontroleerd!

Maar even terug tot 2,5 uur voor de wedstrijd, wij hadden genoeg poppetjes voor het DWF. Dachten wij. Want toen kwam het bericht dat één van de zeven toch niet mee kon. Wat precies de reden was (allergie, keutpijn, te mooi weer voor 19 maart, de BMW ontsaharazanden of toch zijn zwangerschapshormonen) zullen wij en u waarschijnlijk nooit te weten komen.

Gelukkig reageerde supersub Sebas positief op het verzoek om alles uit zijn handen te laten vallen en mee te gymmen met zijn grote voorbeelden. Toch 7 spelers op het formulier!

40 minuten voor aanvang wedstrijd waren wij in studentenwalhalla Delft, waar gelegenheidscoach Brains allerlei herinneringen uit een grijs verleden herbeleefde.

In het megasportcentrum kwamen wij erachter dat ze daar wel erg goede koffie baristeren. Na het nuttigen hiervan begon de zoektocht naar een gewone kleedkamer, één zonder (zwembad)hokjes, om onze gympakjes aan te trekken. Eindelijk in de zaal draaiden wij 2x de armen en speelden wij wat ballen om klaar te zijn voor de Delftse studenten.

De jongelui aan de andere kant van het net, volgens eigen zeggen ‘de virtuele koplopers’, maakten tijdens de warming-up zeer veel indruk met hun aanvallen en zeker hun snoeiharde sprongservices.

Na een serve van de 23-jarige mini van de week en de daarop verplichte rally, mochten wij echt starten. Degene met de hardste sprongserve (tijdens het inserveren) kwam bij hen als eerste op de servicepositie en produceerde …….. een hele laffe floater.

Dat was symptomatisch voor de rest van de wedstrijd, want de jongens uit Delft (gemiddeld 2x zo jong als de mannen van het Vlaggenschip) serveerden zo makkelijk dat onze passers de ballen met ogen dicht en/of achterstevoren nog perfect bij hun spellie konden brengen. Dan weet hij daar wel raad mee en mocht iedereen lekker balletjes pielen in het speelveld van het andere team.

De enige noemenswaardigheden in de eerste 3 sets waren het tijdrekken van de scheidsrechters, zij hadden ook een leuk dagje uit, en de serve onder het net door van, in het kader van de AVG, niet nader te benoemen speler (hij speelde niet bij de tegenstander, was aanvoerder en heet geen Jasper, Michiel ((die trouwens niet mag serveren)), Lars, Sebas, Bram of Ralf).

De meest talentvolle spelers van Compaen, samengebracht in het Vlaggenschip der Vereeniging, wonnen de wedstrijd met 19-25, 22-25 en 19-25.

Na het samen badderen werd, onder het genot van een (niet nader te benoemen) aantal pitchers Weizen en andere versnaperingen, nog even gebabbeld over wintersport, hoe je zelfs bloemkool lekker kan maken op een Kamado en andere wereldse zaken. Alsof het de gewoonste zaak van de wereld is dat je zo eenvoudig wint van de, naar eigen zeggen, virtuele nummer één van de ranglijst. Zij vertelden voor aanvang dat zij zich zeer goed voorbereid hadden op deze wedstrijd, want zij wilden revanche voor de eerder in het seizoen verloren wedstrijd tegen ons.

Helaas voor Punch kwamen wij vandaag met een compleet ander team aanzetten …….

Tekst: Ralf Muijs.         Foto Archief Tjerk Laan.