De bemanning van het Vlaggenschip der Vereeniging had een boud plan. Wij steken de Zuiderzee over en veroveren daar een flinke buit! Wij wilden aan de monding van de IJssel (IJsselmuiden) een flinke slag slaan.
Het idee was goed en zeker uitvoerbaar. Waar wij echter geen rekening mee gehouden hadden, waren de barre tocht en het gebrek aan manschappen.
Onze kleine geblokte man met vechtershart kon niet deelnemen aan de strijd, omdat in een vorig gevecht zijn ringvinger gespleten was. Daarnaast was Barbanero, de zoon van de heldhaftige Griekse zeerover Barbarossa, niet aanwezig vanwege ……. (AVG).
Onze blonde oproepbemanning, uit de (buurt van de) IJmonding en uit de stad aan het IJ en de Amstel, was niet beschikbaar. Daarnaast waren twee van de drie linkshandige reservisten niet in staat mee te vechten, maar de 3e uit een dorp aan de Amstel gelukkig wel. Deze, met roots in het oosten van het land, wat handig leek in de strijd tegen dit dorp aan de oostkant van de Zuiderzee, kon het Vlaggenschip bij de monding van de Vecht (Muiden) oppikken.
Een barre natte en koude tocht naar de andere kant van de plas deed het fysiek van onze bemanning geen goed. Nat en koud tot op het bot kwamen wij daar aan, waardoor er van enige beweging in het strijdperk geen sprake was. Eén op één gevechten aan de flanken van het slagveld werden slechts mondjesmaat gewonnen. De verbindingsman kon, mede door een matige achterhoede, de strijders niet met goed materieel bedienen. Tot overmaat van ramp werd bij onze invalaanvalsleider zijn pink ingekort tijdens een tegenaanval. Wij hielden er daarom rekening mee dat onze verdedigingsman aanvalskleding aan moest trekken om zo als kleinste 1e aanvaller ooit aan het front te strijden. Gelukkig vond onze linkshandige hakker het deel van zijn pink net op tijd terug, zodat deze vastgeplakt kon worden en hij verder kon gaan met het gevecht.
Veel maakte dat niet uit, want de tegenstander had nog een marinier van 2.08m x 1.04m achter hand om ons definitief terug te laten trekken.
Ons, achteraf overmoedige, plan om hier met 7 bemanningsleden even de strijd te winnen, was mislukt. Dat had mede te maken met de gebrekkige voorbereiding, waarbij gedacht werd dat het trainen van onze aanvals- en verdedigingstactieken, niet nodig was.
Zo voer het Vlaggenschip, zonder ook maar iets aan buit mee te nemen, richting het westen.
Ons plan om op de terugvaart nog iets van voer te nuttigen mislukte ook nog bijna jammerlijk. Donald van de bevoorrading was dicht en de McDrijf was niet breed genoeg voor het Vlaggenschip. Gelukkig verzonnen onze scheepsjongetjes een list en waren zij nu wel scherp en actief. Zij liepen door de McDrijf, waardoor wij op natte bankjes toch nog iets van voeding met verse sla en tomaat konden verorberen.
Dit deed onze kapitein wel verzuchten: ‘Wat een trieste bedoening, het lijkt de slag om IJsselmuiden wel!’
Tekst: Ralph Muijs.